نوجوانان مبتلا به افسردگی بشدت احساس ناامیدی و بی ارزشی می کنند. آنها بندرت لبخند می زنند، مات به نقطه ای خیره می شوند و مدام اشک آلوده و مضطرب هستند. تمایل به فعالیت های معمولی در آنها از بین می رود و ممکن است برای انجام هر کاری احساس خستگی کنند.
دختران افسرده، معمولا گرایش به گوشه گیری دارند در حالی که در پسران افسردگی به صورت بیش فعالی، بی قراری، برانگیختگی و پرخاشگری خود را نشان می دهد. افسردگی کودکان در سنین مدرسه با تحریک پذیری، مجادله جویی و در نوجوانان با احساس گناه و ناامیدی همراه است.
برای دانش آموزان افسرده متمرکز شدن بر چیزهایی که مستم تلاش ذهنی مداومند، دشوار است. این عدم تمرکز ممکن است به کسب نمره های پایین در مدرسه بینجامد.
آنان معمولا حضور در مدرسه را دشوار می دانند و نسبت به رفتن به آنجا اکراه دارند. آنها از اضطرابی رنج می برند که ریشه در افسردگی شان دارد
معمولا نشانه های افسردگی در دانش آموزان عبارتند از:
مشکلات جسمانی مداوم و بدون دلیل: مانند ابراز شکایت از دل درد، سردرد و تهوع .
کاهش یا افزایش چشمگیر وزن: تحقیقات نشان داده است کودکان افسرده حدود پنج کیلو از کودکان غیرافسرده سبک تر هستند. افزایش وزن چشمگیر نیز می تواند به افسردگی کودکان مربوط باشد هرچند معمول نیست.
ابراز اندوه یا ناامیدی: به طور مداوم، ابراز اندوه و ناامیدی کردن به صورت کلامی مانند این که هیچ وقت نمی توانم کاری را درست انجام بدهم.» یا دیگر هیچ وقت خوشحال نخواهم بود.»
عزت نفس پایین: احتمال افسرده شدن کودکانی که عزت نفس پایینی دارند، بیشتر است. معمولا کودکان افسرده می گویند من احمق هستم» یا من همکلاسی هایم را دوست دارم، اما آنها مرا دوست ندارند.»
نگرانی مداوم و بیش از اندازه: همه کودکان گهگاهی نگران می شوند، اما زمانی که این نگرانی و اضطراب زندگی آنها را مختل کند و بر نمره ها و لذت بردن شان تاثیر بگذارد، می تواند نشان دهنده افسردگی باشد.
تغییر الگوی خواب: برخی کودکان افسرده، دچار اختلالاتی در خواب شان می شوند. برای مثال نیمه های شب بیدار شده و نمی توانند دوباره بخوابند، عده ای دیگر نیز بیشتر صبح ها بیش از اندازه می خوابند و در طول روز چند بار چرت می زنند.
انرژی کاهش یافته یا خستگی: کودکان افسرده معمولا خسته به نظر می رسند، خیلی آهسته حرکت می کنند و صبح ها به زور از خواب بیدار می شوند.
رفتارهای خصمانه یا پرخاشگری تحریک: کودکان به طور طبیعی تندخو نیستند، نزاع بیش از اندازه و بی دلیل با دوستان و همکلاسی ها، درگیر شدن مداوم با پدر و مادر، انجام ندادن وظایف مقرر و آزار حیوانات از علائم افسردگی کودکان است.
بی میلی نسبت به مدرسه رفتن: انجام این کار برای یک بار مهم نیست، اما تکرار آن به صورت یک الگو می تواند علامتی هشداردهنده باشد.
افت تحصیلی: نمره های تحصیلی یک کودک افسرده که ممکن است دچار افت ناگهانی شود یا بتدریج طی یک دوره چند ماهه کاهش یابد.
تمایل اندک به بازی با همسالان: کودکی که از دوستان خود کناره گیری می کند و دوست جدیدی هم پیدا نمی کند، ممکن است افسرده باشد.
مهارت های مراوده ای ضعیف: بسیاری از کودکان افسرده تمایل دارند که با لحن آرام و یکنواخت و غیرمعمولی صحبت کنند. معمولا آنها با یک یا دو کلمه پاسخ شما را می دهند.
فکر کردن درباره فرار از خانه یا تلاش مکرر برای انجام آن: چنین افکار یا اعمالی، ناخشنودی یا ناکامی شدید را آشکار می سازد و به خواست کودک برای فرار از مشکلاتی که آنها را مغلوب کنند، مرتبط است.
افکار بیمارگونه یا تمایل به خودکشی: کودکانی که به آسیب رساندن به خود می اندیشند، درباره مرگ و مردن رویاهایی در سر دارند، یا در نقاشی ها یا داستان های خود موضوع مرگ را مکرر آشکار می سازند، معمولا افسرده هستند.
دانش آموزان افسرده معمولا فرزندان خانواده های پرتنش هستند، در نتیجه هر آنچه معلمان بتوانند علاوه بر دانش آموزان برای خانواده های آنان نیز انجام دهند، می تواند کمک کننده باشد.
زمانی که حضور دانش آموز در مدرسه به دلیل بیماری های فیزیکی کم می شود و این در حالی است که هیچ علامت فیزیکی ظاهری وجود ندارد یا با دیدن علائمی مانند تمرکز ضعیف دانش آموز، بی حالی، خستگی، کمبود انرژی و انگیزه محدود، بی اشتهایی، ناتوانی در تصمیم گیری، ارتباط ضعیف با همکلاسی ها، ضعف یادگیری؛ معلمان با آگاهی از این علائم می توانند متوجه مشکل دانش آموز شوند.
شرکت در فعالیت ها می تواند به دانش آموزان افسرده احساس هدفمند بودن بدهد. معلمان در تشویق این روال از جایگاه خوبی برخوردارند. برای دانش آموز افسرده مشغول بودن به فکرهای منفی می تواند مانعی در برابر یادگیری باشد. این دانش آموزان باید مرتب تشویق شوند.
نقش معلمان:
همچنین معلمان می توانند برای کمک به این دانش آموزان، به آنها مسئولیت بسپارند.
چنانچه مسوولان مدرسه بویژه معلم کلاس آشنایی و آگاهی کامل از اثرات هر یک از عوامل ذکر شده بر دانش آموز و روش های مناسب هدایت فعالیت های آموزشی در جهت تامین نیازهای عاطفی و اجتماعی او را نداشته و بموقع از وی حمایت نکنند، چه بسا تنش ها و فشارهای وارد شده بر دانش آموز اثرات منفی و درازمدتی بر وی باقی بگذارد.
از دیگر وظایف مدرسه در پیشگیری از افسردگی دانش آموزان، تجهیز آنان به کسب مهارت هایی برای تعارض های شخصی و بین فردی و ارائه واکنش های موثر در اوضاع دشوار زندگی است.
تقویت مهارت های اساسی ارتباطی دانش آموزان بخصوص توانایی گوش دادن، ابراز همدردی، رشد خودباوری و اعتماد به نفس، علاوه بر این که باعث می شود آنان در شرایط دشوار مانند خشونت، زورگویی و. تجهیز شوند، موجب می شود دانش آموزان با استفاده از این مهارت های آموخته شده آماده شوند تا در آینده در محیط وسیع اجتماعی نقش خود را بخوبی ایفا کنند.
درباره این سایت